@misc{Sanojca_Karol_Mobilność_2020,
 author={Sanojca, Karol},
 copyright={Copyright by Uniwersytet Wrocławski Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych Instytut Historyczny},
 address={Wrocław},
 howpublished={online},
 year={2020},
 publisher={Uniwersytet Wrocławski Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych Instytut Historyczny},
 language={pol},
 abstract={Po odzyskaniu niepodległości przez państwo polskie w 1918 roku ważną kwestią stała się budowa jednolitego systemu oświatowego. Duże różnice w strukturze i gęstości sieci szkolnej powodowały konieczność wyrównania tych dysproporcji. Jednym z najważniejszych problemów były braki kadrowe, szczególnie widoczne na terenie byłego zaboru rosyjskiego i pruskiego oraz na Górnym Śląsku. Dlatego liczna grupa nauczycieli zmieniała swoje miejsce zamieszkania i pracy. Zachęcały ich możliwości poprawienia sytuacji materialnej, pracy w lepszych warunkach organizacyjnych lub awansu zawodowego. Odpowiadali również na wezwania o charakterze patriotycznym, przenosząc się do miejscowości, w których trzeba było wzmocnić polski stan posiadania. W największym stopniu czynili tak pedagodzy z byłej Galicji, gdzie pod względem kadrowym sytuacja była najlepsza. Prawie wszyscy z nich posiadali pełne uprawnienia pedagogicznei byli dobrze przygotowani do zawodu, jednak często musieli się aklimatyzować w odmiennych warunkach kulturowych, pracować wśród ludności niekiedy mówiącej gwarą, a także czasem okazującej niechęć przybyszom. Duża mobilność zawodowa nauczycieli odegrała ogromną rolę w ujednolicaniu systemu oświatowego i budowaniu polskiego szkolnictwa. Dopiero po kilku latach istnienia państwa dzięki różnego rodzaju kursom dokształcającym oraz rozwojowi szkół pedagogicznych (seminaria nauczycielskie) istniejące niedobory zostały wypełnione.},
 title={Mobilność zawodowa nauczycieli w pierwszych latach Drugiej Rzeczypospolitej},
}