@misc{Kalicka-Mikołajczyk_Adriana_Towards_2019, author={Kalicka-Mikołajczyk, Adriana}, copyright={Copyright by Vidavnictvo L'vìvs'kogo nacìonalʹnogo unìversitetu ìm. Ìvana Franka}, address={L'vìv}, howpublished={online}, year={2019}, publisher={L'vìvs'kij nacìnal'nij unìversitet ìmenì Ìvana Franka}, language={pol}, language={ukr}, language={eng}, abstract={Dla większości państw sąsiedzkich, z wyjątkiem Izraela, Unia Europejska UE jest najważniejszym partnerem handlowym, z tego powodu dostęp do unijnego rynku wewnętrznego jest dla tych państw kluczowym zagadnieniem, który w perspektywie długoterminowej może pomóc w realizacji jednego z celów ustanowionej w 2004 r. Europejskiej Polityki Sąsiedztwa EPS, jakim jest wzrost dobrobytu i likwidacja ubóstwa. Z tego powodu w postanowieniach przyjętego 8 XI 2015 r. komunikatu możemy przeczytać, iż UE i państw sąsiedzkie postanowiły, iż stopniowo należy dążyć do utworzenie sąsiedzkiego obszaru gospodarczego. Zasadnicze natomiast pytania, które należy sobie postawić i spróbować udzielić odpowiedzi brzmią: w jaki sposób ten obszar ma powstać oraz jakie będą w jego ramach zasady i mechanizmy współpracy? Szczegółowa analiza komunikatu wskazuje, iż sąsiedzki obszar gospodarczy ma powstać i funkcjonować w oparciu o zawarte z państwami sąsiedzkimi umowy ustanawiające pogłębioną i kompleksową strefę wolnego handlu DCFTA. Umowy takie zostały podpisane w dniu 27 VI 2014 r. z Gruzją, Mołdawią i Ukrainą, a 24 XI 2017 r. z Armenią. Natomiast, w dniu 14 XII 2011 r. Rada upoważniła Komisję Europejską do rozpoczęcia dwustronnych negocjacji z Egiptem, Jordanią, Marokiem i Tunezją. Poprzez utworzenie DCFTA ma nastąpić intensyfikacja wzajemnej współpracy handlowej; wzrost inwestycji bezpośrednich; poprawa klimatu inwestycyjnego; poprawa, jakości produktów i usług oraz zwiększenie konkurencyjności gospodarek państw sąsiedzkich. Widoczna jest zatem zmiana podejścia UE w stosunku do jej sąsiadów, wynikając z faktu, iż państwom tym UE nie zaproponowała ustanowienia «zwykłej» strefy wolnego handlu, ale pogłębioną i kompleksową strefę wolnego handlu. Podpisane Porozumienia ustanawiające DCFTA obejmują o wiele szerszy, niż dotychczas, wynikający z unijnej praktyki tworzenia stref wolnego handlu, zakres przedmiotowy współpracy. Widoczne są pomiędzy nimi zarówno podobieństwa, jak i zasadnicze różnice. Do pierwszych należy zaliczyć: liberalizację handlu na skutek zniesienia taryf celnych importowych i eksportowych oraz opłat o podobnych skutkach na towary wyprodukowane w UE i w krajach partnerskich; zniesienie barier technicznych w handlu oraz ograniczeń dla importu z wyjątkiem tych, które dozwolone są przez WTO oraz postanowienia dotyczące: konkurencji, ochrony własności intelektualnej, współpracy sanitarnej i fitosanitarnej oraz płatności bieżących i przepływu kapitału. Do zasadniczych różnic natomiast należą: stopniowe przyjęcie przez kraje partnerskie acquis de l’Union w obszarze handlu i gospodarki, w tym również handlu usługami; zapewnienie takich samych warunków dla prowadzenia działalności gospodarczej dla podmiotów gospodarczych pochodzących z krajów partnerskich i UE; współpracę w obszarach ceł i ułatwień handlowych; współpracę w sektorze energetycznym; uczestnictwo krajów partnerskich w niektórych agencjach i programach UE; postanowienia dotyczące: handlu i zrównoważonego rozwoju, zamówień publicznych, utworzenie komitetów eksperckich oraz forów dialogu, dotyczących poszczególnych obszarów współpracy uregulowanych w postanowieniach porozumienia ustanawiającego DCFTA, np. współpracy sektorowej, zrównoważonego rozwoju, norm sanitarnych i fitosanitarnych itp. oraz wprowadzenia nowych procedur rozwiązywania sporów handlowych, które są podobne do mechanizmu rozstrzygania sporów na forum Światowej Organizacji Handlu.}, title={Towards a Neighbourhood Economic Area – Enhanced Economic Cooperation between the European Union and Its Neighbours within the European Neighbourhood Policy}, keywords={European Neighbourhood Policy, European Union, European Economic Area, Neighbourhood Economic Area}, }