@misc{Szczerbowicz_Wojciech_Proces_2023,
 author={Szczerbowicz, Wojciech},
 copyright={Copyright by Wojciech Szczerbowicz},
 address={Wrocław},
 howpublished={online},
 year={2023},
 school={Uniwersytet Wrocławski},
 language={pol},
 abstract={Arktyka, jak każdy inny element rzeczywistości, jest konstruktem społecznym. W regionie tym można zaobserwować jedne z największych zmian we współczesnym świecie. Przemiany przyciągają uwagę badaczy z wielu dyscyplin naukowych, decydentów z państw arktycznych i innych rejonów planety, globalne koncerny energetyczne i biznes, ekologów oraz lokalne społeczności. Główną osią dyskusji dotyczącej Arktyki są obecnie zmiany klimatu. Region ten doświadcza ich skutków jak żaden inny na świecie. Zmiany klimatu tworzą nowe"zwania, ale i możliwości. Od końca lat 80. XX w., Arktyka zaistniała jako region w polu badań stosunków międzynarodowych. Innymi słowy, rozwój współpracy pomiędzy państwami arktycznymi (USA, Kanadą, Królestwem Danii, Islandią, Norwegią, Szwecją, Finlandią iFederacją Rosyjską) zapoczątkował instytucjonalizację. Istnieje ogólne przekonanie, że współpraca międzynarodowa w regionie rozpoczęła się od kwestii ochrony środowiska. Konsekwencją tego był proces z Rovaniemi i utworzenie Rady Arktycznej w 1996 r. Od tego czasu, nastąpiło zintensyfikowanie współpracy na tym polu oraz częściowe poszerzenie jej nainne dziedziny. Z naukowego punktu widzenia, interesujące wydaje się zbadanie procesu regionalizacji i jego przejawów oraz idei regionalizmu, czyli podstawy tego procesu. Podstawy teoretyczne pracy tworzy myśl konstruktywizmu społecznego. Autor nie wybrał jednak jednego jego nurtu. Otwartość epistemologiczna i refleksyjna perspektywa pozwala krytycznie zinterpretować otrzymane w toku analizy wyniki. Pierwszą z metod użytych w pracy jest podejście konstruowania regionu (ang. region—building approach), które wraz z procesem, który bada, tworzy ww. koncepcję badającą ideę regionalizmu i proces regionalizacji. Drugą z metod jest analiza dyskursu. Zwraca ona uwagę na kwestię języka w konstruowaniu rzeczywistości, wywodząc się z lingwistyki. Trzecią z użytych metod jest metoda porównawcza. Z tej właśnie dziedziny, autor użył metody zgody. W pracy porównane są ze sobą strategie arktyczne. Ramy czasowe pracy obejmują lata 2006—2021. Początek tego okresu wyznacza opublikowanie w języku angielskim współcześnie pierwszej całościowej strategii arktycznej przez Norwegię. Głównym celem badawczym jest ustalenie wzajemnej zależności pomiędzy procesem konstruowania regionu a strategiami arktycznymi. Poszukiwanie zależności odnosi się do wzajemnego warunkowania procesu i strategii. Chodzi tutaj o próbę uchwycenia procesu w badaniach, a z drugiej strony, o wymiar performatywny stwierdzeń zawartych w strategiach. Główne pytanie badawcze brzmi, w jaki sposób strategie arktyczne są skorelowane z procesem konstruowania regionu? Jest ono odbiciem głównego celu pracy. Główną hipotezą badawczą jest stwierdzenie, iż proces konstruowania regionu jest ściśle związany ze strategiami arktycznymi, ponieważ proces wpływa na strategie poprzez jego przejawy, a strategie na proces, poprzez koncepcje rozwoju procesu w nich zawarte. Innymi słowy, proces jest ściśle związany ze strategiami, bo przejawy procesu kształtują strategie, a więc ich treść, a koncepcjes trategii kształtują proces, czyli jego cel. Z tego powodu, omawiane strategie są kluczowymi aktami mowy. Powiązanie koncepcji konstruowania regionu oraz strategii arktycznych nie było dotychczas obecne w literaturze przedmiotu. Dzięki użyciu oprogramowania komputerowego,analiza dyskursu tych dokumentów częściowo zautomatyzowała proces otrzymania wyników.},
 title={Proces konstruowania regionu w kontekście strategii arktycznych},
 type={tekst},
 keywords={Arktyka, konstruowanie regionu, strategie arktyczne, studia regionalne, stosunki międzynarodowe},
}